گفت‌وگویی
در باب آسیب‌شناسی عزاداری از دیدگاه مکتب
مرحوم آقای کرمانی اعلی الله مقامه:
«از جمله آن نصرت‌هایی که باید کرد یکی اقامه عزای ایشان است و این عزاداری ایشان که می‌کنید مجلس ماتم آراسته می‌کنید و گریه می‌کنید، این نصرت است» (11صفر1280)
هر یک از مؤمنان مستبصر، با توجه به بصیرتی که به دست آورده‌اند، نکته‌ها و مطلب‌ها و نقدهایی درباره موضوع «آسیب‌شناسی عزاداری مکتبی» در ذهن دارند و به گمانِ خود – یا به یقین –، آسیب‌هایی را برای عزاداری سیدالشهدا صلوات الله علیه بر می‌شمرند. آسیب‌هایی که از سبک تشکیل مجالس و کیفیت نشستن عزاداران گرفته تا اشعار رِثا و سبک‌هایی که بر این اشعار بار می‌شود و دَم‌هایی که مستمع می‌گوید و… .
در این گفت‌وگو برآنیم که از دریچه نگاه خوانندگان و کاربران، این آسیب‌ها را بررسی کرده و از نکته‌یابی‌های نغز و لطیف یکدیگر استفاده کنیم و به تعبیری رساتر «هرچه می‌خواهد دل تنگت بگو.»
باشد که در این ایام این سایت و کاربران آن نیز در ثواب روضه‌خوانی آقا اباعبدالله الحسین علیه‌السلام شریک باشند.
از هر کجا آغاز کنید، فرجام خوشی دارد. اما برای شروع، طرح موضوعی می‌کنم:
آیا عزاداری مستبصران «باید» تفاوتی با عزاداری عموم مردم عادی و شاید عامی داشته باشد یا خیر؟ به تعبیر دیگر آیا استبصار مستبصر و آگاهی او از شان و مقام والای وصف‌نشدنی امام معصوم باید در «سبک» عزاداری او نمودی داشته باشد یا خیر؟ آیا استبصار در حوزه «عقیده» کفایت است؟
در ذیل همین مطلب دیدگاه خود را ثبت کنید